Random Rant

*A random rant in my drafts from last year. Mejo cringy ung part na nabroken si ateng nyu. Now lang nagkacourage ipost itetchiwa. Lols.

Yes, I know, I lost again. Even if I don’t want to accept it, the truth will still be the truth — I will never ever be his muse. Never. Sometimes, I feel stupid. Why did I ever let myself fall for a man again — a man who won’t choose to pursue me. Why, self? Why?

I tried to divert my attention on other things. I tried keep myself busy with work, maybe a way to escape the reality that he can’t be mine. I want to forget him… his existence. Ugh.

Sometimes I begin to question my worth, or maybe my face? Am I that ugly? I guess not. It only gets a little scarier to fall in love when every time you try to open your heart to someone, they always liked someone else.

When will I experience being pursued by the man of my prayers? When will he show up and prove to me that I’m worth pursuing? …that our love is truly worth the wait? When? Sometimes I get a little impatient as the pressure gets a little bit intense… I’m not forever young, you know.

Maybe this is where others call it the most challenging part of waiting. Honestly, it’s getting tempting to flirt or to have flings… maybe to temporarily fill the void inside my heart. Yet, even if I’ll have a hundred of flings, the question will still be there– Worth it ba?

Hays.

Makapag kape na nga lang.

“ETO NGA PALA ANG SINAYANG KO”

Sa unang lalaking nagpatibok ng aking puso,  para sa’yo ‘to.

Kamusta ka?  Tingin ko masaya ka na ngayon.  Balita ko may sarili ka nang pamilya. May magandang asawa at isang cute na anak na babae. Wala akong gaanong impormasyon tungkol sa’yo dahil nga matagal mo na akong binlock sa Facebook.

Alam ko. Oo.  Ang pinto mo para sa akin ay matagal nang sarado at nakakandando mga siyam (9) na taon na nakararaan.

Minsan habang nag eexplore ako sa FB,  hindi ko sinasadyang mahanap ang account mo sa isang mutual friend. Doon,  nakita ko ang masayang buhay mo ngayon.

Sa totoo lang,  I felt bittersweet.

“Eto nga pala yung sinayang ko,” bulong ko sa sarili ko.

Ang funny noh?

Kung hindi lang ako naging duwag noon,  siguro.. Siguro may chance pa tayo.  Siguro…

Kapag inaalala ko ang ilang bagay tungkol sa’yo, hindi ko mapigilang mamiss ka.  Yung ngiti mo.  Yung mga titig mo. Yung boses mo.  Lalo na yung mga mapupungay mong mata.

Wag kang mag-alala.  Nakamove on na rin naman ako. Tanggap ko naman na ang katotohanan na malabo nang maging tayo. Tanggap ko na na ang kaligayahan mo ay hindi sa piling ko.

Ngunit ayoko rin namang lokohin ang sarili ko.  Oo,  minsan naiisip pa rin kita.  Minsan, hindi ko sinasadyang mamiss ka.  Alam ko namang hanggang iling na lang ako ngayon,  dahil masaya ka na kung nasan ka man ngayon.

Siguro kung sakaling mabasa mo ito, malamang tatawanan mo lang din ako. Well, ganoon talaga ang buhay.

Ngunit kung sakaling magkita man muli tayong dalawa nang personal,  sana ay..  Sana sa panahong yun ay napatawad mo na ko. Sana.. Sana maging magkaibigan man lang tayo sakaling dumating ang oras na yun. Sana..

Maingat ka palagi.

Hanggang sa muli.

“Mahal,  patawad,
kung mahal pa rin kita..”
-“Ang Iwasan” by Moira Dela Torre